Pokoje Gościnne U Bandyka oferują Państwu pobyt w obiekcie usytuowanym w Jaworkach w pobliżu rezerwatów: Biała Woda oraz Wąwozu Homole. Do Państwa dyspozycji oddajemy przestronne pokoje 2, 3, 4 osobowe oraz typu studio wyposażone w TV, telefon, lodówkę, balkon.
We wszystkich pokojach zastosowano wykończenie drewnianymi elementami. Wszyscy Goście mogą korzystać z ogólnodostępnej sali kominkowej ze sprzętem DVD. Do dyspozycji Gości bezpłatny i bezpieczny parking. Każdy pokój posiada własną łazienkę z WC i kabinę prysznicową.

Nasz obiekt jest cudownie położony nad potokiem Czarna Woda, a wokół mnóstwo zielonej przestrzeni, gdzie latem można dowoli zażywać kąpieli słonecznych na łonie natury, a zimą brodzić w śnieżnym puchu.
Długie letnie popołudnia i wieczory proponujemy spędzać w altance przy grillu, bądź ognisku w ogrodzie wśród zieleni, śpiewu ptaków i szumu płynącego potoku.

Bezpłatny parking dla samochodów obok budynku.
W pobliżu znajduje się karczma góralska, stołówka, sklepy spożywcze, Kościół (zabytkowa cerkiew ), znana w świecie Muzyczna Owczarnia, stoki Areny Narciarskiej przystanek PKS oraz BUS.

Jaworki położone są w górnej części doliny Grajcarka na granicy Małych Pienin i Beskidu Sądeckiego, na obszarze historycznie określanym jako Ruś Szlachtowska. Jej tereny po stronie południowej sięgają po główny grzbiet Małych Pienin, którym biegnie granica państwowa polsko-słowacka, na wschodzie po przełęcz Obidza, zaś na północy wspinają się pod grzbiet Pasma Radziejowej od Przechyby przez Radziejową po Wielki Rogacz. Od zachodu graniczy ze Szlachtową.

Centrum miejscowości leży w dolinie, na wysokości 560-580 m n.p.m., w miejscu zwanym Roztoką, w którym zbiegają się potoki Biała Woda, Czarna Woda i Skalski Potok, tworząc Grajcarek.

Do 1951 r. Jaworki razem z przyległymi wsiami: Szlachtową, Białą i Czarną Wodą stanowiły łemkowską wyspę etnograficzną tzw. Ruś Szlachtowską. Jej nazwa pochodzi od jaworów i już w 1581 r. była notowana w ruskiej formie[4]. Zasiedlona została ok. XV w. przez koczowniczych pasterzy „wołoskich„. Zamieszkiwała ją ludność obrządku wschodniego, posiadająca odrębną kulturę, obyczaje, ubiór i gwarę. Należała do wielkiego majątku szlacheckiego z siedzibą w Nawojowej. Powierzchnia terenów wsi wynosiła 1307 ha, z czego ok. 2/3 zajmowały łąki i górskie pastwiska. W latach międzywojennych mieszkał w niej tylko jeden Polak, ożeniony jednak z miejscową Łemkynią („Łemką„). W tym okresie w miejscowości stacjonowała placówka Straży Granicznej I linii „Jaworki”.

Po II wojnie światowej i wysiedleniu ludności łemkowskiej wieś opustoszała., z końcem lat 40. XX w. zaczęto tu kierować na letnie wypasy owce z Podhala, których tradycyjne tereny wypasowe zaczynały być przejmowane w celu utworzenia Tatrzańskiego Parku Narodowego.

W ramach projektu, poświęconego rozwojowi pasterstwa, w latach 1949–1951 na wysoko położonych pastwiskach stanęło kilka tzw. „wzorcowych„ bacówek, a jednocześnie we wsi, pod wzgórzem Koziniec, wybudowano nowoczesną mleczarnię i serowarnię. W 1952 r. uruchomiono tu placówkę badawczą pastwisk górskich PAN, przejętą później przez Instytut Melioracji i Użytków Zielonych.

W 1962 r. całość włączono do Szczawnicy. W tym samym roku wieś zelektryfikowano, zbudowano szkołę, a w 1963 r. uruchomiono komunikację autobusową ze Szczawnicą.